Expeditie Worldmapping 2014 | WorldSupporter Blogs (2024)

Mijn eerste dag in Rio de Janeiro in Brazilie was gelijk een volle en indrukwekkende. In de favela Vila Cruzeiro had Nanko van Buuren een ontmoeting met ex-drugs soldaten voor ons geregeld. We spraken af bij het restaurantje; Cerveja Itaipava, waar wij zouden wachten tot Nanko zou arriverenen ons eerst over de geschiedenis van de favela zou vertellen.

Nanko arriveerde en begon te vertellen: 'tot 2010 was dit de gevaarlijkste wijk van Rio. De drugsbendeswaren hier de baas. De scholen in deze wijk waren negen maanden per jaar dicht omdat de kogelsdoor de klassen vlogen. In 2010 wilde de regering de wijk pacificeren en vroeg de politie om de wijkbinnen te vallen. De politie weigerde dit omdat ze met 8000 man niet op zouden kunnen tegen de3000 soldaten van de bendes. Uiteindelijk is het leger ingezet en zijn 13.500 soldaten samen met8000 agenten de wijk binnen gevallen. Het was een echte oorlog, met tanks, die live werd verslagenop tv. In de rijkere wijken van Rio de Janeiro volgden mensen in barretjes en bij familie denieuwsprogramma’s. Elke keer als te zien was dat er een soldadero om het leven kwam steeg er eenluid gejuich op. Precies zoals laatst tijdens de wedstrijden van het WK, alleen dan anders, héélanders. De bendes hebben het anderhalf uur volgehouden waarna ze probeerden verder de heuvelsop te vluchten. Het leger en de politie hebben ruim twee jaar met 13.000 man in ploegendiensten dewijk dag en nacht bezet. Inmiddels loopt hier 'vredespolitie' rond. Deze politie onderdrukt de mensenuit de wijk, maar de plotselinge schietpartijen zijn over. De scholen zijn nu vaker open. Behalve tijdenshet WK dan, toen werden alle scholen op last van de burgemeester gesloten. Scheelde een hoopgedoe en drukte op de weg zo zonder schoolbussen'.

Na het verhaal van Nanko gingen we achterop de motor door de favela. Dit is een project van IBISS genaamd;Tour com as motoristas. Ex drugbendeleden krijgen d.m.v. het rondrijden van toeristen op motoren de kans om eerlijk geld te verdienen. De groep werd in tweeën gesplitst. Wanneer de ene groep achterop de motors door de favela gaan, gaat de andere groep in gesprek met ex- drugssoldaten. Ik ging als eerst de motortocht maken.

Na de prachtige motor tocht en weer aangekomen te zijn bij Itaipava ging de groep ingesprek met ex-soldaderos. Alle mannen hebben stuk voor stuk gewerkt indrugsbendes. Ook hebben zij meegemaakt hoe deze wijk schoongeveegd werd door de politie (de pacificatie). Zevertelden hoe ze op hun veertiende begonnen te werken in de drugswereld door te checken of er geenpolitie of rivaliserende bendes de wijk in kwamen. Geld is de grootste reden om voor zo'n bende te gaan werken. Een anderereden is dat veel vrienden van deze mannen in de bendes terecht kwamen. Hierdoor werd de stapkleiner om dit ook te gaan doen.

Een van de mannen is eenentwintig jaar, Vinicius is zijn naam. Op zijn veertiende kreeg hij zijn eerste kind, zijn vrouw was toen vijftien, nu heeft hij al vier kinderen. Hij is een aantal keer betrokken geraakt bij een gevecht en draagt de littekens van de dertien schotwonden nog op zijn buik. Hoe bedoel je geluk hebben? Ik vond zijn verhaal erg interessant – vooral omdat onze levens heel erg verschillen -en heb een aantal vragen die ik hem gesteld heb uitgewerkt. Hij verteld dat hij een week hiervoor gestopt is.

Is het moeilijk om uit een drugsbende te stappen?

“Het is niet lastig. Als je het graag wilt, dan lukt het. Maar je moet ervoor zorgen dat je geen schulden hebt. Als je die wel hebt, of er zijn bepaalde klusjes die je nog moest voltooien, is het gevaarlijk.” Nanko verteld verder; “Het linke is dat de politie zo af en toe de lijsten van de voorwaardelijke seponeringen onder ogen krijgt. Een van de jongens had inmiddels een leuke baan. Op een avond was hij met collega’s in een bar, toen de politie hem herkende en arresteerde. Ze hebben hem voor drieduizend reaal (zo’n 1300 euro) aan een concurrerende bende verkocht. Later is hij teruggevonden, aan flarden gesneden. Ik was er drie dagen kapot van.”

Ben je bang om terug te vallen in je oude leventje?

“Jawel. Dit is al de derde keer dat ik gestopt ben.”

Wat was jou reden om toch terug in de drugbende te gaan?

“Geld. Het verdient zo makkelijk en als je het nodig hebt is het heel aanlokkelijk om weer terug te keren naar de bende. Maar dit keer wil ik echt proberen weg te blijven. Ik wil een beter voorbeeld zijn voor mijn vier kinderen.”

Nu al vier kinderen? Wow!

“Ja,” lacht hij. “Mijn eerste kind werd geboren toen ik veertien jaar oud was, en is acht jaar oud. Mijn vrouw was toen vijftien. Met haar heb ik nog een kind. Ook heb ik twee kinderen bij een andere vrouw, maar ik ben nog steeds samen met de moeder van de eerste kinderen.”

Hoe oud was je dan toen je de drugswereld inrolde?

“Ongeveer veertien jaar. Dat gaat heel geleidelijk. Aan de randen van de favela’s liggen vaak mannen op het dak met geweren om alles in de gaten te houden. Deze mannen hebben ook eten nodig. Voor een paar reals bieden kleine jochies aan om dit eten rond te brengen. Ze zijn vaak onder de indruk van het grote geweer. De keer daarna vragen ze om het vast te houden. De keer daarna liggen ze zelf op het dak. Klusjes, zoals in de gaten houden of politie of rivaliserende bendes de wijk binnen komen, zijn vaak de reden dat jonge jongens de drugswereld in rollen.”

Zijn er nog andere redenen waarom veel mannen voor een bende gaan werken?

“Geld is de voornaamste reden. Maar ook veel vrienden komen in de bendes terecht, waardoor de stap om ook te gaan kleiner is. Er zijn ook zeker goede dingen aan het leven, die we allemaal missen. Vrouwen, geld en grote feesten. En natuurlijk de spanning en status.”

Wat zijn voor jou redenen geweest om uit de drugsbende te stappen?

“Dit.” Hij rolt zijn t-shirt op en we zien een gigantisch litteken op zijn buik. “Dit zijn de littekens van dertien kogelschoten die ik heb opgelopen tijdens zes verschillende schietpartijen. Ik ben aan de dood ontsnapt.”

Zijn er wel veel vrienden van je die zijn omgekomen?

“Ja. Heel, heel veel. Ik ben Nanko zo dankbaar dat hij me heeft geholpen.”

Nanko van Buuren, oprichter van IBISS staat erbij. “De jongeren in Rio zijn precies hetzelfde als jullie,” zegt hij. “Ze krijgen alleen niet dezelfde kansen.”

Heftig. Onze levens verschillen zo erg van elkaar. Als ik vroeger een heitje voor een karwijtje deed dan bracht ik de vuilniszak naar de vuilnisbak. Hier gaan de jongeren ‘seinen’ met vliegers om zo een zakcentje te verdienen, zonder enig idee dat zij hierdoor stapje bij stapje dichter de drugsbende in komen. Maar niet alleen mijn leven of de levens van mensen in de Westerse wereld verschillen heel erg met de levens van de bewoners in de favela’s. Ook de levens van de drugssoldaten en de normale bevolking van Rio de Janeiro verschillen heel erg. Natalia (onze lokale Braziliaanse expeditie begeleider uit Niteroi) verteld ons dat zij deze kant van Rio vroeger nog nooit gezien had, tot nu, voor haar was het ook heel erg ingrijpend om deze kant van de stad te zien. Ik mag van geluk spreken dat ik hier in Nederland elke dag veilig over straat kan lopen zonder een risico te lopen om neergeschoten te worden. Ik ben mede door dit gesprek het feit dat ik in Nederland geboren ben mijn leven meer gaan waarderen en hier ben ik heel dankbaar voor.

Liefs, Fleur

BEFORE: Wat heb ik allemaal gedaan ter voorbereiding op Brazilië?

Wat een werk heeft er in de voorbereidingen op mijn reis naar Brazilië gezeten. Werk dat uiteindelijk beloont is met ervaringen die ik in een rugzak stop en altijd met mij mee zal dragen. En wat was het spannend, mijn eerste reis buiten Europa en mijn aller eerste vlucht!

1. Fondsenwerving: Ik ben er trots op om te zeggen dat ik samen met mijn nichtje Myrthe de benodigde €5000 (en meer!!) voor onze reizen naar Brazilië met Worldmapping heb opgehaald. Al dit geld hebben wij opgehaald door het verkopen van zelfgemaakte fudge en cakes, het aanschrijven van bedrijven, het vragen aan mensen om te sparen voor statiegeldflessen, cartridges, blikjes en oude mobieltjes, het bijwonen van een voorstelling en een expositie waarbij er fudge en cake verkocht mocht worden, het verkopen van spulletjes op koningsdag, aandacht vragen op onze zelfgemaakte site en hier ook uitleg geven over wat wij zouden gaan doen in Brazilië, het verkopen van gedoneerde spullen op marktplaats, in de krant (httppublicpublicpublicpublicpublicpublicpublicpublicpublicpublic://blog/10345749_705734166155362_5810094715177361506_n_0.jpgblog/10338866_696079567120822_1324019659783976707_n_0.jpgblog/1779159_638560289539417_983896840_n_0.jpgblog/1618495_748974221803874_298409074_n_0.jpgblog/1526812_579447348802290_210555964_n_0.jpgblog/1557556_659801814081931_259646890_n_0.jpgblog/1545179_629959967066116_847819686_n_0.jpgblog/1620990_692966410765471_5622108591434656204_n_0_0.jpgblog/10614358_744350148960430_4152762087524600491_n_0_0.jpgblog/10556266_742856955776416_3472107004724671467_n_0_0.jpgflyrthenaarbrazilie.weebly.com/media.html) aandacht vragen voor donaties en noem zo maar op. Het geld dat wij meer hebben opgehaald dan nodig was voor de reis gaan Myrthe en ik schenken aan stichting IBISS.

2. Awareness: Voor mijn reis was ik al begonnen met het bewust maken van mensen over de millennium doelen en vrijwilligerswerk d.m.v. het delen van berichten op social-media (facebook) van vrijwilligerswerk organisaties en een bericht te plaatsen met uitleg over en een link naar de millennium doelen.

AFTHER: Wat staat er allemaal op de planning?

Het is alweer bijna een maand geleden dat ik terugkeerde uit het mooie, optimistische Rio de Janeiro. De reis naar Brazilië heeft mij aan het denken gezet. Meerdere malen kreeg ik te horen dat wij gezegend waren, mede omdat wij de kans krijgen om ons te ontwikkelen. Deze kans krijgen de meeste mensen in de favela’s niet. Verhalen van de bevolking uit de favela’s hebben mij geraakt, heftige verhalen. Woorden om over na te denken. Ik ga dan altijd bij mijzelf te raad en stel de vragen; Wat kan ik hier voor mijzelf mee? Wat kan ik hier voor anderen mee? Hoe kan ik diegene verder helpen met zijn of haar probleem? Daarom wil ik het komende jaar aan de volgende punten gaan werken;

1. Ideeën uitwerken: Ik neem mijzelf voor om voor een aantal projecten van stichting IBISS die ik in Brazilië heb bezocht en waarbij ik heb meegeholpen een plan op te zetten en deze op een manier die het best bij elk project past te helpen. ‘Zie: Millennium ding; ludieke activiteit bedacht’. Zoals bijvoorbeeld het inzamelen van speel en leer materiaal voor de Francisco Crèche, een gelddonatie aan stichting IBISS (zij weten namelijk het best welke projecten het meeste hulp nodig hebben) en het helpen van een lokale favela bewoner d.m.v. het opzetten van een fonds en het inzamelen van geld zodat zijn dochter naar een private school kan (groots idee dat nog veel voorbereiding vereist). Ook heb ik een idee om nog meer mensen te bereiken en te inspireren; #Watdoejijvooreenander? om mensen aan het denken te zetten, zodat zij uit hun eigen wereld zullen stappen en meer gaan doen voor de wereld om hen heen. En zo heb ik nog duizenden ideeën, maar laat ik beginnen bij het begin ;)

2. Presenteren & inspireren: Door Worldmapping ben ik gevraagd om op 19 september de scholieren op het Anna van Rijn College in Nieuwegein te inspireren en te informeren over een reis met Worldmapping naar Brazilië. Ook geef ik tips voor fondsenwerving. Dit vind ik heel leuk om te doen want wat is nou een betere manier om jou ervaringen te delen en nieuwe mensen te inspireren als via een presentatie op een voor jou nog onbekende school? Ik heb mij ook bij Worldmapping aangemeld om te helpen bij informatie dagen in Utrecht waar ik 25 september voor het eerst ga helpen.

3. Fondsenwerving en doneren: De fudge en de cakes die mijn nichtje Myrthe en ik verkochten om zo het geld voor onze reis naar Brazilië te bekostigen blijven wij verkopen. Mijn familie blijft sparen voor cartridges en sponsoren voor statiegeldflessen. Ditmaal gaat de opbrengst naar stichting IBISS. Ook hebben wij meer geld opgehaald dan nodig was voor onze beide reizen. Het overige geld gaan wij aan stichting IBISS doneren.

4. Vrijwilligerswerk in Nederland: Je zult het haast niet geloven maar ook de mensen in Nederland kunnen de hulp van vrijwilligers hard gebruiken. Omdat ik dit jaar voor mijn opleiding (tweede jaar pabo aan de HvA) een maatschappelijke stage moet lopen heb ik mij ingeschreven voor de VoorleesExpress. Een stichting die zich inzet voor kinderen en ouders met een taalachterstand. Woensdag heb ik mijn intake gesprek en mag daarna één avond in de week aan de slag als voorleesvrijwilliger. Ook heb ik met een vriendin besloten om een jaar lang elke week een dag te gaan trainen om ons voor te bereiden op de Amsterdam City Swim 2015 (om geld in te zamelen en mensen bewust te maken van de ziekte ALS).

5. Vrijwilligerswerk in het buitenland: Omdat ik dit schooljaar voor mijn opleiding (tweede jaar pabo aan de HvA) een maatschappelijke stage moet lopen en ik ervoor kan kiezen om twee weken in april 2015 met Edukans naar Malawi te gaan, is dit een serieuze keuze voor mij om te overwegen. Het lijkt mij geweldig om twee weken lang alleen maar les te geven, les te krijgen, de educatie daar te verbeteren en speel en leermateriaal en ervaringen met de bevolking daar te delen. Word dit het niet? Dan ga ik waarschijnlijk in de zomer van 2015 een project van Bemore in Malawi helpen.

Liefs, Fleur

Vandaag is het projectdag. Het project dat we gaan bezoeken heetCasa São Franciscoen ligt in defavelaCidade de Deus. In deze favela zijn ook de films 'City of God' en 'City of Men' opgenomen waarin het drugsysteem van Rio beschreven wordt. Je kunt dus wel begrijpen dat we allemaal stonden te popelen om te vertrekken!

Aangekomen bijCasa São Franciscoworden we vriendelijk ontvangen door het personeel en de leiding van de crèche. Ook Anne is aanwezig,de vrouw van Nanko, om te vertalen en te vertellen over hetproject. Sonia heeft op dit moment de leiding over dit project van IBISS en haar zoon Heron helpt regelmatig mee in de crèche. We krijgen een rondleiding door de crèche waarin wij kennismaken met de kinderen die allemaal het liedje 'Bom Dia' voor ons zingen, dit betekend goedemorgen. Elke klas in elk klaslokaaltje dat wij bezoeken wordt het liedje weer opnieuw voor ons gezongen, wat een verwelkoming! Ook lopen we langs de keuken, eetzaal en de patio die wij morgen zullen opfleuren en opknappen met een likje verf.

Na de rondleiding door het gebouw verzamelen we met z'n alle op de buitenplaats om naar het verhaal van Anne te luisteren.Casa São Franciscois een kinderdagverblijf voor kinderen tussen de één en vier jaar oud. Dekinderen verblijven hier van zeven uur ‘s ochtends tot vijf uur ‘s middags. Ze krijgen vier maaltijden (ontbijt,lunch, snack en avondeten) en doen middagslaapjes op het project. Kinderen die op de crèche zittenworden ingeschreven in een sociaal programma. De verzorgers van de kinderen (ouders, grootoudersof oudere broers en zussen) krijgen van de gemeente eenBolsa Família, wat een kleine maandelijkseuitkering is van 160 reais (ongeveer 50 euro). Voorwaarde daarvoor is dat de kinderen vijf dagen perweek aanwezig zijn op de crèche en dat ze regelmatig naar een gezondheidscentrum gaan, waar degroei en gezondheid in de gaten gehouden wordt. Zo ontstaat er een driehoek om de kinderen heenvan educatie, gezondheid en gemeente. Het programma wordt verder voortgezet als de kinderen naarde kleuterschool gaan.

Het projectis erg populair bij de Braziliaanse ouders. Er zijn in de hele favela twaalf van dezecrèches.Toch staan er nog 600 kinderen op de wachtlijst. De kinderen worden geselecteerd door loting. Allenamen worden
op briefjes in een bak gedaan, de ouders worden vervolgens uitgenodigd en trekkenéén voor één namen. Op deze manier is het niet de crèche die selecteert maar zijn het de ouders zelf.Ouders kunnen zien dat het proces eerlijk verloopt en zo wordt onrust voorkomen. Ook geeft dit soort loting eerlijke kansen aan elk kind. Er wordt niet gekeken naar de achtergrond van de ouders en het kind, iedereen is gelijk. Dit betekend dat er dus kinderen op de crèche zitten met uiteenlopende achtergronden als; ouders die in de gevangenis zitten, ouders die in een drugsbende zitten, ouders die overleden zijn etc.Anne vertelt dat er van elk IBISS project in principe één is, dat wil zeggen: één crèche project, éénvoetbalproject etc. Doel is dat de overheid ziet dat het werkt en dan de werkwijze overneemt. Dat isook in Cidade de Deus gebeurd. Het project van IBISS was de eerste crèche in de wijk en inmiddels zijner twaalf.

Na deze uitgebreide uitleg over het project was het tijd voor de kinderen om te lunchen. We hielpen de kokkinnen met het opscheppen van het eten voor de kinderen, het in stukken snijden en het schillen van appeltjes, het inschenken van drinken en achteraf de alles opruimen en de eetzaal schoon vegen en schoon maken. Nu was het tijd voor ons en de leraren om te lunchen en voor de kinderen om te slapen. Op matjes. Jongens en meisjes gescheiden.

s'Middags na de lunch gaat de groep samen met Sonia en Heron een wandeling door favela maken. Wandelen aan de andere kant van de eerder beschreven geluidsschermen.We zien hoe de huizen er hier uit zien. Over het algemeen zijn de huizen van steen gemaakt, maar erstaan ook houten huizen tussen. We vormen wederom een attractievoor de mensen uit de buurt. We lopen over een brug over de snelweg waar wij de eerste dag in de bus met Elliot reden richtig Niteroi. We krijgen een kleine rondleiding op een nabijgelegen verlaten salsa school. En dan wordt het weer voetballen want we komen bij een voetbalveldje aan waar enkele jonge kinderen aan het voetballen zijn, daar doen wij natuurlijk aan mee! Al voetballend komen erlangzaam steeds meer mensen kijken.Nog even een groepsfoto op de tribune met het teken van kracht en het was weer tijd om terug naar de crèche te gaan.

Na de wandeling gaan we terug naar het project. De kinderen zijn wakker van hun middagslaapje enkrijgen een snack: drinken en een biscuit. Daarna is het tijd om buiten te spelen! Een deel van onzegroep inclusief ik gaat buitenspelen met de kinderen: hoepelen, voetballen, dansen en als afsluiter werd er hoofd,schouders, knie en teen gezongen, zowel in het Nederlands als Portugees! Het andere deel gaat naarde kinderen boven. Ook daar wordt gedanst, gespeeld met ballen en ballonnen en lekker geknuffeldmet de kinderen.Het was een leuke dag met heel veel interactie met de kindjes. Onbeschrijflijk hoe enthousiast de kinderen waren! Morgen gaan weweer terug naar dit project. Dit keer niet alleen om te spelen en te helpen, maar ook om te werken! We mogenmorgen de patio, waar de kinderen buitenspelen, gaan verven :)

Liefs, Fleur

Hoe gaat het nu?

- Ideeën uitwerken: Ik denk regelmatig terug aan Brazilië en zit nog steeds vol met ideeën maar omdat ik het zo druk heb met mijn studie, stage en de voorbereiding / inzameling voor mijn volgende reis naar Malawi ben ik aan veel van deze ideeën nog niet toe gekomen, wat ik heel erg jammer vind. Hopelijk heb ik komende zomer genoeg tijd om al deze ideeën uit te werken.

- Presenteren en inspireren: Voor Worldmapping heb ik al gepresenteerd, geïnformeerd, geïnspireerd en tips gegeven over fondsenwerving op 19 september op het Anna van Rijn College in Nieuwegeinte inspireren en op 25 september op een informatieavond van Worldmapping in Utrecht. Op 30 januari ga ik Worldmapping en BeMore helpen op de NOT beurs in Utrecht. Dit vind ik heel leuk om te doen want wat is nou een betere manier om jou ervaringen te delen en nieuwe mensen te inspireren als via een informatiebijeenkomst? Helaas had Worldmapping voor de andere informatiedagen (in oktober en november) al genoeg ‘helpers’. Wel heb ik mij voor elke maand aangemeld, maar tevergeefs, ik had namelijk graag geholpen.

- Fondsenwerving: De fudge die mijn nichtje Myrthe en ik verkochten om zo het geld voor onze reis naar Brazilië te bekostigen zijn wij blijven wij verkopen, dit heeft tot nu toe nog €25 opgeleverd. Mijn familie is blijven sparen voor cartridges en statiegeldflessen, dit heeft tot nu toe €55 opgeleverd. De opbrengst gaat naar stichting IBISS. Ook hadden mijn nichtje en ik meer geld opgehaald dan nodig was voor onze beide reizen. Het overige geld hebben wij aan stichting IBISS gedoneerd. Ook hebben mijn moeder en tante twee dagen in de IJhallen in Amsterdam Noord met oude spullen staan om zo geld in te zamelen voor gedeeltelijk IBISS het gedeeltelijk voor mijn reis naar Malawi, dit heeft in totaal bijna €120 opgebracht!

- Vrijwilligerswerk in Nederland: Ik lees nu eens in de week voor bij een gezin met een taalachterstand voor de VoorleesExpress. Ook train ik samen met een vriendin elke week een dag om ons voor te bereiden op de Amsterdam City Swim 2015 (om geld in te zamelen en mensen bewust te maken van de ziekte ALS). Ik heb mij bij het dierenasiel aangemeld als vrijwilligers en ik heb mij ingeschreven voor een reanimatiecursus.

- Vrijwilligerswerk in het buitenland: Omdat ik dit schooljaar voor mijn opleiding (tweede jaar pabo aan de HvA) een maatschappelijke stage moet lopen heb ik ervoor gekozen om twee weken in mei 2015 met Edukans naar Malawi te gaan. Hier ga ik samen met een lokale pabo student uit Malawi (de zogenoemde ‘twin’) twee weken lang alleen maar les geven, les krijgen, de educatie daar te verbeteren en speel en leermateriaal, ervaringen en onderwijs ideeën met de bevolking daar te delen.

Liefs,

Fleur

Hoe hebben mijn ouders de twee weken beleefd dat ik op expeditie naar Brazilie was? Ik heb aan mijn ouders gevraad of zij over hun ervaringen - hoe het was toen ik in Brazilie zat - en de voorbereiding op mijn reis - voor mij op wilde schrijven. Hoe hebben hun de tijd dat ik weg was beleefd?

Moeder:

Eind december 2013 ging ik vol goede moed met zus en twee enthousiaste jonge meiden op naar Utrecht om een voorlichtingsbijeenkomst bij te wonen over reizen voor jongeren van 14 tot en met 18 jaar. Deze reizen bestaan uit een combinatie van het land ontdekken en iets goeds doen voor de bevolking in het land. Je raad het al… terug in de auto was de enthousiasme heel groot en mijn moederhart werd onrustig. Oh jeetje gaat mijn kind nu echt deze stap maken?

Na veel lezen en informatie navragen over veiligheid en noem maar op besloten onze dochter Fleur en haar nichtje Myrthe de uitdaging aan te gaan naar Brazilië.

Het voorbereiden kon beginnen want ja ze moesten 2500 euro per persoon bij elkaar zien te krijgen voor hun uitdaging. De voorbereiding was leuk maar soms liep je ook tegen hoge muren en veel onbegrip en het missen van de gunfactor aan die mijn moederhart erg hebben gekwetst. Van mensen in je nabije omgeving verwacht je dat ze je kind zouden steunen in deze spannende tijd en als die steun dan uitblijft ga je wel even twijfelen of het allemaal wel zo een goed plan was. Maar daar in tegen werd ik weer enthousiast juist door mensen van wie je het totaal niet had verwacht en mijn moederhart maakte mede door de enthousiasme van onze dochter weer een sprongetje.

Door cakes en fudge te verkopen aan familie en bekende, lege flessen, lege cartridges, oude telefoons, vele giften van lieve mensen en bedrijven en door dat de meiden zelf hard hebben gewerkt naast hun school hebben ze samen de gehele reissom bij elkaar weten te krijgen. Ik ben trots op mezelf en op mijn zus maar ook op onze dochters Fleur en Myrthe.

Het moment van vertrek kwam dichterbij en ook de spanning als moeder werd daardoor groter. Nog even en dan vliegt onze dochter heel ver bij ons vandaan en word ook nog eens 18 jaar tijdens haar expeditie. (Ze had ook nog nooit gevlogen en dan gelijk naar Brazilië). 14 juli 2014, de dag van vertrek. Het hele gezin en opa en oma gingen richting Schiphol waar meer complete gezinnen de meiden kwamen uitzwaaien. Foto’s maken, nog een kus en de laatste instructies, nog een knuffel, een foto en daar ging ze. Ik kon het nog net droog houden want ja dat moest ik beloven ‘niet janken mam, kom op, ik ben zo weer terug’.

Het eerste contact was kort maar ze klonk enthousiast en vond de vliegreis geweldig. Telefonisch contact was erg slecht. Inmiddels zaten wij zelf in Spanje maar via Facebook kon ik regelmatig even met haar chatten. Haar verjaardag naderde en door het slechte telefonische contact heb ik toch wel even Worldmapping gebeld met de vraag of er uiteraard op haar 18^e verjaardag 25 juli wel contact gelegd kon worden. Op die dag is haar vader ook jarig en geen contact dat was geen optie. Ze waren in 18 jaar tijd elke jaar samen jarig geweest en een verjaardag zonder de andere jarige zou niet leuk zijn geweest. Toen speelde het tijdsverschil van 5 uur wel een grote rol. Om 13:00 onze tijd kregen we een seintje via mijn nichtje Myrthe… jullie kunnen nu bellen de jarige is wakker! Wat heerlijk om het gesprek tussen vader en dochter te aanschouwen en dat deed paps bijzonder goed… ze had het geweldig. Nog een paar dagen en dan konden we haar weer in de armen sluiten en alle verhalen aanhoren over alle belevenissen en avonturen.

Mijn moederhart sloeg op hol en kon het niet laten om een vlucht terug naar Nederland te boeken om onze dochter op Schiphol op te wachten (dat was een grote verrassing). Maandag 28 juli 2014 in de middag de zenuwen gierden door mijn lijf… mij kind komt terug van haar expeditie. Opa oma tante oom nicht iedereen was er om de meiden op te halen. Ik hield het dan ook niet droog toen mijn enthousiaste dochter mij ineens opmerkte tussen de wachtende mensen. In één woord, een heerlijke knuffel.

Kapot was ze en wilde gelijk naar huis naar de katten en de lang verwachte pannenkoeken eten van oma met smarties. Verhalen die heb ik die avond niet veel gehoord af en toe ineens een enthousiast gesprek maar ze was moe en had last van het tijdsverschil. De volgende dag weer een vlucht maar nu naar Spanje, terug naar pap en zus om nog even heerlijk vakantie te vieren en alles een plekje te geven. Langzaam aan kwamen de verhalen over leuke en minder leuke gebeurtenissen… gelukkig hebben we niet alles geweten op dat moment.

Ze zijn heel terug met heel veel herinneringen belevenissen en boven al veel levenservaring. Een stap naar volwassenheid is gemaakt en dat merken we ook wel aan Fleur. Ze is zich namelijk heel bewust van wat ze allemaal hier heeft en welke mogelijkheidheden men hier heeft en daar niet. Voor Fleur is ook duidelijk geworden dat ze na haar studie aan de HvA Pabo het liefst les wil gaan geven in ontwikkelingslanden. Voor haar maatschappelijke stage gaat ze dan ook in mei 2015 2 weken les geven in MALAWI… ja ze heeft de smaak te pakken!

Ik ben reuze trots op mijn Fleur.

Ik hou van je, liefs Mama

Vader:

Na een lange voorbereiding vertrekt mijn dochter Fleur dan uiteindelijk voor twee weken naar Brazilië. Hele familie mee naar Schiphol om Fleur uit te zwaaien. Daar verzamelen alle meiden en maken een mooie groepsfoto. Na de nodige foto’s en de dikke knuffels loopt Fleur door de douane en verdwijnt uit mijn zicht. Nog wel even de laatste woordjes sms’en en op naar haar bestemming.

Daar gaat ze dan. 17 jaar geleden was het nog een baby’tje en nu gaat ze op een wereldreis. Toch wel heel vreemd als ze er dan opeens niet meer bij is.

De eerste week was het makkelijkst voor mij. Natuurlijk had ik gerekend op een slechte communicatie maar via internet en Facebook kon ik alles heel mooi volgen. Ook nog een keer heel kort aan de telefoon gehad en dat is heel fijn om dan weer even de stem van je dochter te horen.

De tweede week was wat lastiger. Want dan is plotseling twee weken wel erg lang en hoop je dat ze snel weer thuis is. Tevens zijn we samen op 25 juli jarig en het was de eerste keer dat we dit niet samen vierde. Toch maar weer op de site van Worldmapping de blogs van de meiden lezen en de foto’s bekijken wat ze allemaal al hadden gedaan. En dan op 25 juli eindelijk een lang telefoongesprekje als verjaardag cadeau. Nog een paar dagen en dan was ze weer thuis.

In de tussentijd is de rest van het gezin op vakantie naar Spanje maar mijn vrouw reist even een dagje terug om Fleur op te wachten op Schiphol. Eindelijk land het vliegtuig en hoor ik via de telefoon in Spanje de eerste verhalen. Na een paar dagen komt Fleur naar Spanje en kan ik eindelijk mijn kind weer eens een dikke knuffel geven en vertellen hoeveel ik haar heb gemist.

Mijn eerste dag in Rio de Janeiro in Brazilie was gelijk een volle en indrukwekkende. In de favela Vila Cruzeiro had Nanko van Buuren een ontmoeting met ex-drugs soldaten voor ons geregeld. We spraken af bij het restaurantje; Cerveja Itaipava, waar wij zouden wachten tot Nanko zou arriverenen ons eerst over de geschiedenis van de favela zou vertellen.

Nanko arriveerde en begon te vertellen: 'tot 2010 was dit de gevaarlijkste wijk van Rio. De drugsbendeswaren hier de baas. De scholen in deze wijk waren negen maanden per jaar dicht omdat de kogelsdoor de klassen vlogen. In 2010 wilde de regering de wijk pacificeren en vroeg de politie om de wijkbinnen te vallen. De politie weigerde dit omdat ze met 8000 man niet op zouden kunnen tegen de3000 soldaten van de bendes. Uiteindelijk is het leger ingezet en zijn 13.500 soldaten samen met8000 agenten de wijk binnen gevallen. Het was een echte oorlog, met tanks, die live werd verslagenop tv. In de rijkere wijken van Rio de Janeiro volgden mensen in barretjes en bij familie denieuwsprogramma’s. Elke keer als te zien was dat er een soldadero om het leven kwam steeg er eenluid gejuich op. Precies zoals laatst tijdens de wedstrijden van het WK, alleen dan anders, héélanders. De bendes hebben het anderhalf uur volgehouden waarna ze probeerden verder de heuvelsop te vluchten. Het leger en de politie hebben ruim twee jaar met 13.000 man in ploegendiensten dewijk dag en nacht bezet. Inmiddels loopt hier 'vredespolitie' rond. Deze politie onderdrukt de mensenuit de wijk, maar de plotselinge schietpartijen zijn over. De scholen zijn nu vaker open. Behalve tijdenshet WK dan, toen werden alle scholen op last van de burgemeester gesloten. Scheelde een hoopgedoe en drukte op de weg zo zonder schoolbussen'.

Na het verhaal van Nanko gingen we achterop de motor door de favela. Dit is een project van IBISS genaamd;Tour com as motoristas. Ex drugbendeleden krijgen d.m.v. het rondrijden van toeristen op motoren de kans om eerlijk geld te verdienen. De groep werd in tweeën gesplitst. Wanneer de ene groep achterop de motors door de favela gaan, gaat de andere groep in gesprek met ex- drugssoldaten. Ik ging als eerst de motortocht maken.

Na de prachtige motor tocht en weer aangekomen te zijn bij Itaipava ging de groep ingesprek met ex-soldaderos. Alle mannen hebben stuk voor stuk gewerkt indrugsbendes. Ook hebben zij meegemaakt hoe deze wijk schoongeveegd werd door de politie (de pacificatie). Zevertelden hoe ze op hun veertiende begonnen te werken in de drugswereld door te checken of er geenpolitie of rivaliserende bendes de wijk in kwamen. Geld is de grootste reden om voor zo'n bende te gaan werken. Een anderereden is dat veel vrienden van deze mannen in de bendes terecht kwamen. Hierdoor werd de stapkleiner om dit ook te gaan doen.

Een van de mannen is eenentwintig jaar, Vinicius is zijn naam. Op zijn veertiende kreeg hij zijn eerste kind, zijn vrouw was toen vijftien, nu heeft hij al vier kinderen. Hij is een aantal keer betrokken geraakt bij een gevecht en draagt de littekens van de dertien schotwonden nog op zijn buik. Hoe bedoel je geluk hebben? Ik vond zijn verhaal erg interessant – vooral omdat onze levens heel erg verschillen -en heb een aantal vragen die ik hem gesteld heb uitgewerkt. Hij verteld dat hij een week hiervoor gestopt is.

Is het moeilijk om uit een drugsbende te stappen?

“Het is niet lastig. Als je het graag wilt, dan lukt het. Maar je moet ervoor zorgen dat je geen schulden hebt. Als je die wel hebt, of er zijn bepaalde klusjes die je nog moest voltooien, is het gevaarlijk.” Nanko verteld verder; “Het linke is dat de politie zo af en toe de lijsten van de voorwaardelijke seponeringen onder ogen krijgt. Een van de jongens had inmiddels een leuke baan. Op een avond was hij met collega’s in een bar, toen de politie hem herkende en arresteerde. Ze hebben hem voor drieduizend reaal (zo’n 1300 euro) aan een concurrerende bende verkocht. Later is hij teruggevonden, aan flarden gesneden. Ik was er drie dagen kapot van.”

Ben je bang om terug te vallen in je oude leventje?

“Jawel. Dit is al de derde keer dat ik gestopt ben.”

Wat was jou reden om toch terug in de drugbende te gaan?

“Geld. Het verdient zo makkelijk en als je het nodig hebt is het heel aanlokkelijk om weer terug te keren naar de bende. Maar dit keer wil ik echt proberen weg te blijven. Ik wil een beter voorbeeld zijn voor mijn vier kinderen.”

Nu al vier kinderen? Wow!

“Ja,” lacht hij. “Mijn eerste kind werd geboren toen ik veertien jaar oud was, en is acht jaar oud. Mijn vrouw was toen vijftien. Met haar heb ik nog een kind. Ook heb ik twee kinderen bij een andere vrouw, maar ik ben nog steeds samen met de moeder van de eerste kinderen.”

Hoe oud was je dan toen je de drugswereld inrolde?

“Ongeveer veertien jaar. Dat gaat heel geleidelijk. Aan de randen van de favela’s liggen vaak mannen op het dak met geweren om alles in de gaten te houden. Deze mannen hebben ook eten nodig. Voor een paar reals bieden kleine jochies aan om dit eten rond te brengen. Ze zijn vaak onder de indruk van het grote geweer. De keer daarna vragen ze om het vast te houden. De keer daarna liggen ze zelf op het dak. Klusjes, zoals in de gaten houden of politie of rivaliserende bendes de wijk binnen komen, zijn vaak de reden dat jonge jongens de drugswereld in rollen.”

Zijn er nog andere redenen waarom veel mannen voor een bende gaan werken?

“Geld is de voornaamste reden. Maar ook veel vrienden komen in de bendes terecht, waardoor de stap om ook te gaan kleiner is. Er zijn ook zeker goede dingen aan het leven, die we allemaal missen. Vrouwen, geld en grote feesten. En natuurlijk de spanning en status.”

Wat zijn voor jou redenen geweest om uit de drugsbende te stappen?

“Dit.” Hij rolt zijn t-shirt op en we zien een gigantisch litteken op zijn buik. “Dit zijn de littekens van dertien kogelschoten die ik heb opgelopen tijdens zes verschillende schietpartijen. Ik ben aan de dood ontsnapt.”

Zijn er wel veel vrienden van je die zijn omgekomen?

“Ja. Heel, heel veel. Ik ben Nanko zo dankbaar dat hij me heeft geholpen.”

Nanko van Buuren, oprichter van IBISS staat erbij. “De jongeren in Rio zijn precies hetzelfde als jullie,” zegt hij. “Ze krijgen alleen niet dezelfde kansen.”

Heftig. Onze levens verschillen zo erg van elkaar. Als ik vroeger een heitje voor een karwijtje deed dan bracht ik de vuilniszak naar de vuilnisbak. Hier gaan de jongeren ‘seinen’ met vliegers om zo een zakcentje te verdienen, zonder enig idee dat zij hierdoor stapje bij stapje dichter de drugsbende in komen. Maar niet alleen mijn leven of de levens van mensen in de Westerse wereld verschillen heel erg met de levens van de bewoners in de favela’s. Ook de levens van de drugssoldaten en de normale bevolking van Rio de Janeiro verschillen heel erg. Natalia (onze lokale Braziliaanse expeditie begeleider uit Niteroi) verteld ons dat zij deze kant van Rio vroeger nog nooit gezien had, tot nu, voor haar was het ook heel erg ingrijpend om deze kant van de stad te zien. Ik mag van geluk spreken dat ik hier in Nederland elke dag veilig over straat kan lopen zonder een risico te lopen om neergeschoten te worden. Ik ben mede door dit gesprek het feit dat ik in Nederland geboren ben mijn leven meer gaan waarderen en hier ben ik heel dankbaar voor.

Liefs, Fleur

BEFORE: Wat heb ik allemaal gedaan ter voorbereiding op Brazilië?

Wat een werk heeft er in de voorbereidingen op mijn reis naar Brazilië gezeten. Werk dat uiteindelijk beloont is met ervaringen die ik in een rugzak stop en altijd met mij mee zal dragen. En wat was het spannend, mijn eerste reis buiten Europa en mijn aller eerste vlucht!

1. Fondsenwerving: Ik ben er trots op om te zeggen dat ik samen met mijn nichtje Myrthe de benodigde €5000 (en meer!!) voor onze reizen naar Brazilië met Worldmapping heb opgehaald. Al dit geld hebben wij opgehaald door het verkopen van zelfgemaakte fudge en cakes, het aanschrijven van bedrijven, het vragen aan mensen om te sparen voor statiegeldflessen, cartridges, blikjes en oude mobieltjes, het bijwonen van een voorstelling en een expositie waarbij er fudge en cake verkocht mocht worden, het verkopen van spulletjes op koningsdag, aandacht vragen op onze zelfgemaakte site en hier ook uitleg geven over wat wij zouden gaan doen in Brazilië, het verkopen van gedoneerde spullen op marktplaats, in de krant (httppublicpublicpublicpublicpublicpublicpublicpublicpublicpublic://blog/10345749_705734166155362_5810094715177361506_n_0.jpgblog/10338866_696079567120822_1324019659783976707_n_0.jpgblog/1779159_638560289539417_983896840_n_0.jpgblog/1618495_748974221803874_298409074_n_0.jpgblog/1526812_579447348802290_210555964_n_0.jpgblog/1557556_659801814081931_259646890_n_0.jpgblog/1545179_629959967066116_847819686_n_0.jpgblog/1620990_692966410765471_5622108591434656204_n_0_0.jpgblog/10614358_744350148960430_4152762087524600491_n_0_0.jpgblog/10556266_742856955776416_3472107004724671467_n_0_0.jpgflyrthenaarbrazilie.weebly.com/media.html) aandacht vragen voor donaties en noem zo maar op. Het geld dat wij meer hebben opgehaald dan nodig was voor de reis gaan Myrthe en ik schenken aan stichting IBISS.

2. Awareness: Voor mijn reis was ik al begonnen met het bewust maken van mensen over de millennium doelen en vrijwilligerswerk d.m.v. het delen van berichten op social-media (facebook) van vrijwilligerswerk organisaties en een bericht te plaatsen met uitleg over en een link naar de millennium doelen.

AFTHER: Wat staat er allemaal op de planning?

Het is alweer bijna een maand geleden dat ik terugkeerde uit het mooie, optimistische Rio de Janeiro. De reis naar Brazilië heeft mij aan het denken gezet. Meerdere malen kreeg ik te horen dat wij gezegend waren, mede omdat wij de kans krijgen om ons te ontwikkelen. Deze kans krijgen de meeste mensen in de favela’s niet. Verhalen van de bevolking uit de favela’s hebben mij geraakt, heftige verhalen. Woorden om over na te denken. Ik ga dan altijd bij mijzelf te raad en stel de vragen; Wat kan ik hier voor mijzelf mee? Wat kan ik hier voor anderen mee? Hoe kan ik diegene verder helpen met zijn of haar probleem? Daarom wil ik het komende jaar aan de volgende punten gaan werken;

1. Ideeën uitwerken: Ik neem mijzelf voor om voor een aantal projecten van stichting IBISS die ik in Brazilië heb bezocht en waarbij ik heb meegeholpen een plan op te zetten en deze op een manier die het best bij elk project past te helpen. ‘Zie: Millennium ding; ludieke activiteit bedacht’. Zoals bijvoorbeeld het inzamelen van speel en leer materiaal voor de Francisco Crèche, een gelddonatie aan stichting IBISS (zij weten namelijk het best welke projecten het meeste hulp nodig hebben) en het helpen van een lokale favela bewoner d.m.v. het opzetten van een fonds en het inzamelen van geld zodat zijn dochter naar een private school kan (groots idee dat nog veel voorbereiding vereist). Ook heb ik een idee om nog meer mensen te bereiken en te inspireren; #Watdoejijvooreenander? om mensen aan het denken te zetten, zodat zij uit hun eigen wereld zullen stappen en meer gaan doen voor de wereld om hen heen. En zo heb ik nog duizenden ideeën, maar laat ik beginnen bij het begin ;)

2. Presenteren & inspireren: Door Worldmapping ben ik gevraagd om op 19 september de scholieren op het Anna van Rijn College in Nieuwegein te inspireren en te informeren over een reis met Worldmapping naar Brazilië. Ook geef ik tips voor fondsenwerving. Dit vind ik heel leuk om te doen want wat is nou een betere manier om jou ervaringen te delen en nieuwe mensen te inspireren als via een presentatie op een voor jou nog onbekende school? Ik heb mij ook bij Worldmapping aangemeld om te helpen bij informatie dagen in Utrecht waar ik 25 september voor het eerst ga helpen.

3. Fondsenwerving en doneren: De fudge en de cakes die mijn nichtje Myrthe en ik verkochten om zo het geld voor onze reis naar Brazilië te bekostigen blijven wij verkopen. Mijn familie blijft sparen voor cartridges en sponsoren voor statiegeldflessen. Ditmaal gaat de opbrengst naar stichting IBISS. Ook hebben wij meer geld opgehaald dan nodig was voor onze beide reizen. Het overige geld gaan wij aan stichting IBISS doneren.

4. Vrijwilligerswerk in Nederland: Je zult het haast niet geloven maar ook de mensen in Nederland kunnen de hulp van vrijwilligers hard gebruiken. Omdat ik dit jaar voor mijn opleiding (tweede jaar pabo aan de HvA) een maatschappelijke stage moet lopen heb ik mij ingeschreven voor de VoorleesExpress. Een stichting die zich inzet voor kinderen en ouders met een taalachterstand. Woensdag heb ik mijn intake gesprek en mag daarna één avond in de week aan de slag als voorleesvrijwilliger. Ook heb ik met een vriendin besloten om een jaar lang elke week een dag te gaan trainen om ons voor te bereiden op de Amsterdam City Swim 2015 (om geld in te zamelen en mensen bewust te maken van de ziekte ALS).

5. Vrijwilligerswerk in het buitenland: Omdat ik dit schooljaar voor mijn opleiding (tweede jaar pabo aan de HvA) een maatschappelijke stage moet lopen en ik ervoor kan kiezen om twee weken in april 2015 met Edukans naar Malawi te gaan, is dit een serieuze keuze voor mij om te overwegen. Het lijkt mij geweldig om twee weken lang alleen maar les te geven, les te krijgen, de educatie daar te verbeteren en speel en leermateriaal en ervaringen met de bevolking daar te delen. Word dit het niet? Dan ga ik waarschijnlijk in de zomer van 2015 een project van Bemore in Malawi helpen.

Liefs, Fleur

Vandaag is het projectdag. Het project dat we gaan bezoeken heetCasa São Franciscoen ligt in defavelaCidade de Deus. In deze favela zijn ook de films 'City of God' en 'City of Men' opgenomen waarin het drugsysteem van Rio beschreven wordt. Je kunt dus wel begrijpen dat we allemaal stonden te popelen om te vertrekken!

Aangekomen bijCasa São Franciscoworden we vriendelijk ontvangen door het personeel en de leiding van de crèche. Ook Anne is aanwezig,de vrouw van Nanko, om te vertalen en te vertellen over hetproject. Sonia heeft op dit moment de leiding over dit project van IBISS en haar zoon Heron helpt regelmatig mee in de crèche. We krijgen een rondleiding door de crèche waarin wij kennismaken met de kinderen die allemaal het liedje 'Bom Dia' voor ons zingen, dit betekend goedemorgen. Elke klas in elk klaslokaaltje dat wij bezoeken wordt het liedje weer opnieuw voor ons gezongen, wat een verwelkoming! Ook lopen we langs de keuken, eetzaal en de patio die wij morgen zullen opfleuren en opknappen met een likje verf.

Na de rondleiding door het gebouw verzamelen we met z'n alle op de buitenplaats om naar het verhaal van Anne te luisteren.Casa São Franciscois een kinderdagverblijf voor kinderen tussen de één en vier jaar oud. Dekinderen verblijven hier van zeven uur ‘s ochtends tot vijf uur ‘s middags. Ze krijgen vier maaltijden (ontbijt,lunch, snack en avondeten) en doen middagslaapjes op het project. Kinderen die op de crèche zittenworden ingeschreven in een sociaal programma. De verzorgers van de kinderen (ouders, grootoudersof oudere broers en zussen) krijgen van de gemeente eenBolsa Família, wat een kleine maandelijkseuitkering is van 160 reais (ongeveer 50 euro). Voorwaarde daarvoor is dat de kinderen vijf dagen perweek aanwezig zijn op de crèche en dat ze regelmatig naar een gezondheidscentrum gaan, waar degroei en gezondheid in de gaten gehouden wordt. Zo ontstaat er een driehoek om de kinderen heenvan educatie, gezondheid en gemeente. Het programma wordt verder voortgezet als de kinderen naarde kleuterschool gaan.

Het projectis erg populair bij de Braziliaanse ouders. Er zijn in de hele favela twaalf van dezecrèches.Toch staan er nog 600 kinderen op de wachtlijst. De kinderen worden geselecteerd door loting. Allenamen worden
op briefjes in een bak gedaan, de ouders worden vervolgens uitgenodigd en trekkenéén voor één namen. Op deze manier is het niet de crèche die selecteert maar zijn het de ouders zelf.Ouders kunnen zien dat het proces eerlijk verloopt en zo wordt onrust voorkomen. Ook geeft dit soort loting eerlijke kansen aan elk kind. Er wordt niet gekeken naar de achtergrond van de ouders en het kind, iedereen is gelijk. Dit betekend dat er dus kinderen op de crèche zitten met uiteenlopende achtergronden als; ouders die in de gevangenis zitten, ouders die in een drugsbende zitten, ouders die overleden zijn etc.Anne vertelt dat er van elk IBISS project in principe één is, dat wil zeggen: één crèche project, éénvoetbalproject etc. Doel is dat de overheid ziet dat het werkt en dan de werkwijze overneemt. Dat isook in Cidade de Deus gebeurd. Het project van IBISS was de eerste crèche in de wijk en inmiddels zijner twaalf.

Na deze uitgebreide uitleg over het project was het tijd voor de kinderen om te lunchen. We hielpen de kokkinnen met het opscheppen van het eten voor de kinderen, het in stukken snijden en het schillen van appeltjes, het inschenken van drinken en achteraf de alles opruimen en de eetzaal schoon vegen en schoon maken. Nu was het tijd voor ons en de leraren om te lunchen en voor de kinderen om te slapen. Op matjes. Jongens en meisjes gescheiden.

s'Middags na de lunch gaat de groep samen met Sonia en Heron een wandeling door favela maken. Wandelen aan de andere kant van de eerder beschreven geluidsschermen.We zien hoe de huizen er hier uit zien. Over het algemeen zijn de huizen van steen gemaakt, maar erstaan ook houten huizen tussen. We vormen wederom een attractievoor de mensen uit de buurt. We lopen over een brug over de snelweg waar wij de eerste dag in de bus met Elliot reden richtig Niteroi. We krijgen een kleine rondleiding op een nabijgelegen verlaten salsa school. En dan wordt het weer voetballen want we komen bij een voetbalveldje aan waar enkele jonge kinderen aan het voetballen zijn, daar doen wij natuurlijk aan mee! Al voetballend komen erlangzaam steeds meer mensen kijken.Nog even een groepsfoto op de tribune met het teken van kracht en het was weer tijd om terug naar de crèche te gaan.

Na de wandeling gaan we terug naar het project. De kinderen zijn wakker van hun middagslaapje enkrijgen een snack: drinken en een biscuit. Daarna is het tijd om buiten te spelen! Een deel van onzegroep inclusief ik gaat buitenspelen met de kinderen: hoepelen, voetballen, dansen en als afsluiter werd er hoofd,schouders, knie en teen gezongen, zowel in het Nederlands als Portugees! Het andere deel gaat naarde kinderen boven. Ook daar wordt gedanst, gespeeld met ballen en ballonnen en lekker geknuffeldmet de kinderen.Het was een leuke dag met heel veel interactie met de kindjes. Onbeschrijflijk hoe enthousiast de kinderen waren! Morgen gaan weweer terug naar dit project. Dit keer niet alleen om te spelen en te helpen, maar ook om te werken! We mogenmorgen de patio, waar de kinderen buitenspelen, gaan verven :)

Liefs, Fleur

Hoe gaat het nu?

- Ideeën uitwerken: Ik denk regelmatig terug aan Brazilië en zit nog steeds vol met ideeën maar omdat ik het zo druk heb met mijn studie, stage en de voorbereiding / inzameling voor mijn volgende reis naar Malawi ben ik aan veel van deze ideeën nog niet toe gekomen, wat ik heel erg jammer vind. Hopelijk heb ik komende zomer genoeg tijd om al deze ideeën uit te werken.

- Presenteren en inspireren: Voor Worldmapping heb ik al gepresenteerd, geïnformeerd, geïnspireerd en tips gegeven over fondsenwerving op 19 september op het Anna van Rijn College in Nieuwegeinte inspireren en op 25 september op een informatieavond van Worldmapping in Utrecht. Op 30 januari ga ik Worldmapping en BeMore helpen op de NOT beurs in Utrecht. Dit vind ik heel leuk om te doen want wat is nou een betere manier om jou ervaringen te delen en nieuwe mensen te inspireren als via een informatiebijeenkomst? Helaas had Worldmapping voor de andere informatiedagen (in oktober en november) al genoeg ‘helpers’. Wel heb ik mij voor elke maand aangemeld, maar tevergeefs, ik had namelijk graag geholpen.

- Fondsenwerving: De fudge die mijn nichtje Myrthe en ik verkochten om zo het geld voor onze reis naar Brazilië te bekostigen zijn wij blijven wij verkopen, dit heeft tot nu toe nog €25 opgeleverd. Mijn familie is blijven sparen voor cartridges en statiegeldflessen, dit heeft tot nu toe €55 opgeleverd. De opbrengst gaat naar stichting IBISS. Ook hadden mijn nichtje en ik meer geld opgehaald dan nodig was voor onze beide reizen. Het overige geld hebben wij aan stichting IBISS gedoneerd. Ook hebben mijn moeder en tante twee dagen in de IJhallen in Amsterdam Noord met oude spullen staan om zo geld in te zamelen voor gedeeltelijk IBISS het gedeeltelijk voor mijn reis naar Malawi, dit heeft in totaal bijna €120 opgebracht!

- Vrijwilligerswerk in Nederland: Ik lees nu eens in de week voor bij een gezin met een taalachterstand voor de VoorleesExpress. Ook train ik samen met een vriendin elke week een dag om ons voor te bereiden op de Amsterdam City Swim 2015 (om geld in te zamelen en mensen bewust te maken van de ziekte ALS). Ik heb mij bij het dierenasiel aangemeld als vrijwilligers en ik heb mij ingeschreven voor een reanimatiecursus.

- Vrijwilligerswerk in het buitenland: Omdat ik dit schooljaar voor mijn opleiding (tweede jaar pabo aan de HvA) een maatschappelijke stage moet lopen heb ik ervoor gekozen om twee weken in mei 2015 met Edukans naar Malawi te gaan. Hier ga ik samen met een lokale pabo student uit Malawi (de zogenoemde ‘twin’) twee weken lang alleen maar les geven, les krijgen, de educatie daar te verbeteren en speel en leermateriaal, ervaringen en onderwijs ideeën met de bevolking daar te delen.

Liefs,

Fleur

Hoe hebben mijn ouders de twee weken beleefd dat ik op expeditie naar Brazilie was? Ik heb aan mijn ouders gevraad of zij over hun ervaringen - hoe het was toen ik in Brazilie zat - en de voorbereiding op mijn reis - voor mij op wilde schrijven. Hoe hebben hun de tijd dat ik weg was beleefd?

Moeder:

Eind december 2013 ging ik vol goede moed met zus en twee enthousiaste jonge meiden op naar Utrecht om een voorlichtingsbijeenkomst bij te wonen over reizen voor jongeren van 14 tot en met 18 jaar. Deze reizen bestaan uit een combinatie van het land ontdekken en iets goeds doen voor de bevolking in het land. Je raad het al… terug in de auto was de enthousiasme heel groot en mijn moederhart werd onrustig. Oh jeetje gaat mijn kind nu echt deze stap maken?

Na veel lezen en informatie navragen over veiligheid en noem maar op besloten onze dochter Fleur en haar nichtje Myrthe de uitdaging aan te gaan naar Brazilië.

Het voorbereiden kon beginnen want ja ze moesten 2500 euro per persoon bij elkaar zien te krijgen voor hun uitdaging. De voorbereiding was leuk maar soms liep je ook tegen hoge muren en veel onbegrip en het missen van de gunfactor aan die mijn moederhart erg hebben gekwetst. Van mensen in je nabije omgeving verwacht je dat ze je kind zouden steunen in deze spannende tijd en als die steun dan uitblijft ga je wel even twijfelen of het allemaal wel zo een goed plan was. Maar daar in tegen werd ik weer enthousiast juist door mensen van wie je het totaal niet had verwacht en mijn moederhart maakte mede door de enthousiasme van onze dochter weer een sprongetje.

Door cakes en fudge te verkopen aan familie en bekende, lege flessen, lege cartridges, oude telefoons, vele giften van lieve mensen en bedrijven en door dat de meiden zelf hard hebben gewerkt naast hun school hebben ze samen de gehele reissom bij elkaar weten te krijgen. Ik ben trots op mezelf en op mijn zus maar ook op onze dochters Fleur en Myrthe.

Het moment van vertrek kwam dichterbij en ook de spanning als moeder werd daardoor groter. Nog even en dan vliegt onze dochter heel ver bij ons vandaan en word ook nog eens 18 jaar tijdens haar expeditie. (Ze had ook nog nooit gevlogen en dan gelijk naar Brazilië). 14 juli 2014, de dag van vertrek. Het hele gezin en opa en oma gingen richting Schiphol waar meer complete gezinnen de meiden kwamen uitzwaaien. Foto’s maken, nog een kus en de laatste instructies, nog een knuffel, een foto en daar ging ze. Ik kon het nog net droog houden want ja dat moest ik beloven ‘niet janken mam, kom op, ik ben zo weer terug’.

Het eerste contact was kort maar ze klonk enthousiast en vond de vliegreis geweldig. Telefonisch contact was erg slecht. Inmiddels zaten wij zelf in Spanje maar via Facebook kon ik regelmatig even met haar chatten. Haar verjaardag naderde en door het slechte telefonische contact heb ik toch wel even Worldmapping gebeld met de vraag of er uiteraard op haar 18^e verjaardag 25 juli wel contact gelegd kon worden. Op die dag is haar vader ook jarig en geen contact dat was geen optie. Ze waren in 18 jaar tijd elke jaar samen jarig geweest en een verjaardag zonder de andere jarige zou niet leuk zijn geweest. Toen speelde het tijdsverschil van 5 uur wel een grote rol. Om 13:00 onze tijd kregen we een seintje via mijn nichtje Myrthe… jullie kunnen nu bellen de jarige is wakker! Wat heerlijk om het gesprek tussen vader en dochter te aanschouwen en dat deed paps bijzonder goed… ze had het geweldig. Nog een paar dagen en dan konden we haar weer in de armen sluiten en alle verhalen aanhoren over alle belevenissen en avonturen.

Mijn moederhart sloeg op hol en kon het niet laten om een vlucht terug naar Nederland te boeken om onze dochter op Schiphol op te wachten (dat was een grote verrassing). Maandag 28 juli 2014 in de middag de zenuwen gierden door mijn lijf… mij kind komt terug van haar expeditie. Opa oma tante oom nicht iedereen was er om de meiden op te halen. Ik hield het dan ook niet droog toen mijn enthousiaste dochter mij ineens opmerkte tussen de wachtende mensen. In één woord, een heerlijke knuffel.

Kapot was ze en wilde gelijk naar huis naar de katten en de lang verwachte pannenkoeken eten van oma met smarties. Verhalen die heb ik die avond niet veel gehoord af en toe ineens een enthousiast gesprek maar ze was moe en had last van het tijdsverschil. De volgende dag weer een vlucht maar nu naar Spanje, terug naar pap en zus om nog even heerlijk vakantie te vieren en alles een plekje te geven. Langzaam aan kwamen de verhalen over leuke en minder leuke gebeurtenissen… gelukkig hebben we niet alles geweten op dat moment.

Ze zijn heel terug met heel veel herinneringen belevenissen en boven al veel levenservaring. Een stap naar volwassenheid is gemaakt en dat merken we ook wel aan Fleur. Ze is zich namelijk heel bewust van wat ze allemaal hier heeft en welke mogelijkheidheden men hier heeft en daar niet. Voor Fleur is ook duidelijk geworden dat ze na haar studie aan de HvA Pabo het liefst les wil gaan geven in ontwikkelingslanden. Voor haar maatschappelijke stage gaat ze dan ook in mei 2015 2 weken les geven in MALAWI… ja ze heeft de smaak te pakken!

Ik ben reuze trots op mijn Fleur.

Ik hou van je, liefs Mama

Vader:

Na een lange voorbereiding vertrekt mijn dochter Fleur dan uiteindelijk voor twee weken naar Brazilië. Hele familie mee naar Schiphol om Fleur uit te zwaaien. Daar verzamelen alle meiden en maken een mooie groepsfoto. Na de nodige foto’s en de dikke knuffels loopt Fleur door de douane en verdwijnt uit mijn zicht. Nog wel even de laatste woordjes sms’en en op naar haar bestemming.

Daar gaat ze dan. 17 jaar geleden was het nog een baby’tje en nu gaat ze op een wereldreis. Toch wel heel vreemd als ze er dan opeens niet meer bij is.

De eerste week was het makkelijkst voor mij. Natuurlijk had ik gerekend op een slechte communicatie maar via internet en Facebook kon ik alles heel mooi volgen. Ook nog een keer heel kort aan de telefoon gehad en dat is heel fijn om dan weer even de stem van je dochter te horen.

De tweede week was wat lastiger. Want dan is plotseling twee weken wel erg lang en hoop je dat ze snel weer thuis is. Tevens zijn we samen op 25 juli jarig en het was de eerste keer dat we dit niet samen vierde. Toch maar weer op de site van Worldmapping de blogs van de meiden lezen en de foto’s bekijken wat ze allemaal al hadden gedaan. En dan op 25 juli eindelijk een lang telefoongesprekje als verjaardag cadeau. Nog een paar dagen en dan was ze weer thuis.

In de tussentijd is de rest van het gezin op vakantie naar Spanje maar mijn vrouw reist even een dagje terug om Fleur op te wachten op Schiphol. Eindelijk land het vliegtuig en hoor ik via de telefoon in Spanje de eerste verhalen. Na een paar dagen komt Fleur naar Spanje en kan ik eindelijk mijn kind weer eens een dikke knuffel geven en vertellen hoeveel ik haar heb gemist.